Mada ma się dobrze, zdrowotnie coraz lepiej, choć nadal jeszcze chrapie z nocy i nos ma zapchany. Pediatra podejrzewa przerośnięty trzeci migdał :/, w poniedziałek jedziemy (lub jadą) do laryngologa, zobaczymy, co powie.. Mam nadzieję, że to jednak jakaś beznadziejna przydługa infekcja, lub przeschnięte śluzówki - dzisiaj powietrze zrobiło się wilgotne i jakoś jakby lepiej było, ale może sobie tylko to wmawiam(?).
Poniżej - Matylda w czasie inhalacji. O dziwo - bardzo je lubi. Zapewne fakt, że zawsze włączamy jej przy tym bajkę nie ma z tym nic wspólnego ;). Ale jak inaczej zmusić dziecko do siedzenia i wdychania wilgotnego powietrza przez 10 minut i to dwa razy dziennie?
***
Po trzech tygodniach przerwy, z radością wróciła do klubu malucha. Nie wiem, kto się bardziej na to cieszył - ona czy ja, hehe. Chyba już obydwie mamy dosyć siedzenia w domu, tego duszenia się we własnym sosie.
Matylda uwielbia chodzić 'do dzici', zabranie jej stamtąd zajmuje mi średnio jakieś 15 minut, teraz, po przerwie - około pół godziny. Inne dzieci cieszą się na widok swoich matek w drzwiach; moja Córka - spojrzy, utwierdzi się w przekonaniu, że ja to ja, po czym spokojnie wraca do zabawy, układanki, tańca czy cokolwiek tam właśnie ma do roboty. Moje radosne wołanie o pójście do domu pozostaje bez echa, ewentualnie odpowie mu tubalny ryk 'Nieeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!!!!' No i z sali w końcu wynoszę ją siłą, na rękach, inaczej nie da rady. Wczoraj to nawet dwa razy mi jeszcze uciekła z powrotem na salę, w butach, w kurtce... Nie ma to jak siłować się z dwulatkiem, będąc w dziewiątym miesiącu ciąży - chyba nic tak mi dobrze na kondycję nie robi...
Matylda podobno jest ewenementem w tej kwestii, jedynym dzieckiem, które nigdy tam w klubiku nie płakało za mamą, jedynym, które nie reaguje negatywnie na płacz innych dzieciaków. Ba, ona nawet potrafi rozweselać płaczące dzieciaki! W sumie to się cieszę, że to takie cygańskie dziecko, nie zniosłabym chyba jej płaczu przy zostawianiu jej z kimkolwiek innym. Oby jej to zostało, kiedy pójdzie do przedszkola, szkoły... Kiedy czasem we wrześniu z rana patrzę na mamy prowadzące płaczące trzylatki do przedszkoli to serce mi się kraje - te mamy nie mają wyboru, ale to cierpienie ich dzieci potrafi mnie fizycznie boleć. Mam nadzieję, że mnie to nie czeka, choć nigdy nie wiadomo.
***
No nic, późno się robi, idę się położyć. Kto wie, co mnie w nocy czeka, muszę być gotowa na wszystko.
***
Boję się trochę...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz